Het team waartoe ik behoorde was heel divers: Turkse, Marokkaanse, Somalische, Iraanse, Irakese collega’s die me hielpen om hun cultuur en gewoontes te leren kennen. Samen gingen we op huisbezoek bij gezinnen, organiseerden we groepsbijeenkomsten waarin we werkboeken doornamen en spraken over de ontwikkeling en opvoeding van de kinderen. Waar nodig werd er vertaald en vooral veel gedeeld. En we aten samen, veel eten want er was altijd wat lekkers bij elke bijeenkomst. Het team was hecht en maandag was onze topdag, waarop alle contactmedewerkers in ons kleine kantoor de werk- en leesboekjes kwamen ophalen om uit te delen aan de deelnemende gezinnen. Na twee jaar werd het project afgesloten met een groot eindfeest waar alle kinderen met hun moeders, leerkrachten, wethouders en al onze collega’s aanwezig waren om het te vieren.
Ik koester de herinneringen aan deze mooie tijd waarin ik zoveel heb geleerd over verschillende culturen, het onderwijssysteem en het feit dat ouders overal ter wereld het beste willen voor hun kinderen. In de jaren daarna begeleidde ik als pedagoog veel gezinnen uit diverse culturen. Ik bezocht hen thuis, ging naar het asielzoekerscentrum en bezocht vele adressen in Amersfoort en omgeving. De gezinnen lieten me letterlijk en figuurlijk binnen en samen werkten we aan de veranderingen die zij wensten binnen hun gezin. Er waren zoveel verschillende behoeften en thema’s, zoals heimwee naar familie en het land van herkomst, trauma’s, onwetendheid over het onderwijssysteem in Nederland en de bureaucratie waar gezinnen (en ik ook) tegenaan liepen. Het was een leerzame periode waarin ik de vele voordelen van een collectieve cultuur ontdekte en elementen daarvan heb geïntegreerd in mijn eigen leven. Ik ben dankbaar voor deze ervaring!
